Als je zoals Olga en Cor al meer dan tien jaar over de zeeën vaart dan blijkt al gauw dat je niet de enige bent die op dat idee is gekomen. Doordat orkaanseizoenen en trade winds doorgaans de routes en vaarseizoenen bepalen blijf je die lotgenoten gedurende de reis regelmatig tegenkomen. Van de circa vijftien aangemeerde jachten kenden zij er tien. De eigenaars kwamen zij soms al tegen in Indonesië, de meesten kennen zij uit Zuid-Afrika.
De jachten worden zowel bevolkt door gepensioneerde stellen zoals Olga en Cor of Sheila en Steward, maar ook vaak zie je jonge stellen met kinderen die onderwijs ab de ouders krijgen. Bij ons liggen twee jachten uit Canada met kinderen in de leeftijd van 10 - 17 jaar aangemeerd.
Bij sommige jongere stellen geldt dat nog sprake is van een betrekking in het thuisland. De boot wordt dan na een vaarperiode ergens gestald, om de volgende vakantie de reis weer te kunnen hervatten.
Een bijzondere categorie zijn de solozeilers. Kranige eigenheimers die de wereld bereizen maar deze eigenlijk niet nodig lijken te hebben. Ik ontmoette inmiddels Willy, een gepensioneerde treinmachinist uit België, die komend uit Kaapstad en via St Helena en de Kaao Verdische eilanden via de Azoren naar huis reist om zijn kleinkinderen te bezoeken. Of Arne, circa 30 jaar, die ooit uit het Oslofjord vertrok en St Helena aandoet op zijn weg naar Rio de Janeiro. Deze mensen zijn maanden alleen op zee, zijn daar op regelmatige hazenslaapjes na 24/7 in touw en moeten in hun eentje ongetwijfeld ook op deze boten voorkomende motor, generator, en andere storingen verhelpen. Erg knap, maar mij niet gezien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten