Leg 1 started

Afscheid van de locals 2

Zag dat ik per abuis een video zond ..

De vitamientjes voor onderweg

Laatste formaliteiten bij de douane

Afscheid van de locals

Piraat naast onze dingy

Lunch

Troep verwijderd rond schroef

Laatste wasjes

Bardot op wacht

Laatste dieseltour

Laatste voorbereidingen

Vannacht kregen we het verziek een andere mooring op te zoeken, we hadden kennelijk aan een private boei vastgemaakt. Gelukkig waren we nog wakker en lukte het snel.

Vanochtend meer water halen, tanks vastsjorren, de douane en steaks de bunkering voor waarschijnlijk twaalf dagen. Veel verse groente, een beetje vlees want onderweg zal het hopelijk vis eren worden. Er wordt nog wat onderhoud uitgevoerd aan de motor en er worden wat lijnen verwijderd die tijdens de reis naar Walvisbaai in de schroef terechtgekomen waren. Vanavond voor de laatste keer aan wal eten en morgen gaan de trossen los.

Vanaf morgen ben ik enkel per sailmail bereikbaar, die we een keer per dag op hopen te kunnen halen. Svp enkel email zenden in plain text format en zonder bijlagen. Want die worden niet doorgegeven. Leuke e-mails zijn welkom! Graag ook geen reply's of forwards op dit adres want dan duurt het binnenhalen erg lang.

Het adres is pg4294atsailmail.com.

Vandaag in Swakopsmund

Na de ochtend besteed te hebben aan het overbrengen van grote jerrycans diesel en het overhevelen daarvan in de tanks, nu in Swakopsmund. Een plaats tussen de woestijn en de zee die een Duitse sfeer ademt en waarvan de gebouwen prachtig gerestaureerd zijn.

Tijdens de lunch getroffen door het bericht van andere cruisers op zeilen.nl: http://www.zeilen.nl/nieuws/nederlandse-zeiler-vermoord-brazilie. We hadden al gemeend van Recife rechtstreeks naar Paramaribo te zeilen en dat besluit neemt vastere vormen aan. Frans en Marleen waarschuwden ons ook al voor deze kust.

De vangst van de nacht

Gisteravond heerlijk gegeten aan de wal met z'n zevenen, het Amerikaanse stel met hun bemanningslid Dale hield ons ook gezelschap.

In het donker in de bijboot terug naar de Future maakten we iets bijzonders mee. Een school vliegende vissen vloog over onze boot, kennelijk onder water achterna gezeten door een roofvis. Een vis redde het niet en kwam in de boot terecht. Terug op de Future was deze een welkome verrassing voor de poes, die normaal gesproken op brokken leeft.

Het plan begint zich te vormen het vertrek naar St Helena nog een dag uit te stellen om nog wat te gaan bekijken in de omgeving. Leuk want in Namibië kom ik niet meer zo snel.

De sigaren gaan erg snel, ook Dick en Cor blijken er van te houden. Wat moet er van die goede voornemens komen nu? Op is op zullen we maar denken.

De foto's van de 18e

Vandaag voor het eerst op de boot. Mijn slaapplaats is de kajuit, geen verkeerde plaats, want in het midden van het schip. Voor het slingeren langszij is een slingerzeil beschikbaar, ben zeer benieuwd hoe dat slaapt. Vandaag de locale immigratie en Douane een bezoek gebracht. Morgen met een inmiddels gehuurde auto fourageren en de was terughalen uit de wasserij. Misschien schiet er nog wat tijd over voor sight seeing. Vrijdag zal ook voor ons de vertrekdag zijn.

Hier nog een foto van die pelikanen waar je hier over struikelt, de boot en de poes. De kip Saartje is helaas in Afrika gestolen.

Ik merk dat mijn signalen met de spot messenger miet steeds doorkomen. Geen nood, dat ligt waarschijnlijk aan het apparaat.

Ontmoeting op de Oceans club

Video Walvis Bay avond

De Future is gearriveerd!

Vanochtend ontving ik van Cor het sms bericht: the Dutch flag wappers in Walvis Bay. Dat is Corsicaans voor de mededeling dat ze veilig zijn aangekomen. Momenteel genieten we van een goed ontbijt in de Oceans Club, waar Steward en Sheila zich al snel bij ons vervoegden. Zij vertrekken a.s. vrijdag naar Saint Helena.

Foto's volgen.

Met vriendelijke groet
Best regards

Theo Teeuwen
Bierman Advocaten LLP
T +31 344677188
F +31 344677190
M +31 626892659
www.bierman.nl
www.ciceroleague.com

<<iPhone>>

Het ontmoetingspunt

Helaas geen Olga, Cor of Dick, maar wel Steward en Sheila, een Amerikaans stel, ontmoet die Cor en Olga op hun eigen avontuur (op zee sinds 2004) tegenkwamen in Richard's Bay. Zij verheugen zich nu ook op hun komst.

Vliegveld Walvisbaai

Vliegveld Windhoek

Leg 0 completed

Na een poos stilgestaan te hebben op Bahnhof Koln Messe en steeds maar weer meldingen van verdere vertraging te hebben ontvangen kregen we uiteindelijk het advies een gewone trein te nemen. De ICE reed niet verder en uit de berichtgeving begrepen we tussen de regels door dat iemand zich voor de trein had geworpen. Afschuwelijk natuurlijk, maar als je dat als reiziger treft die een vliegtuig moet halen gaan er ook minder altruïstische gedachten door het hoofd.

Er vormde zich meteen een groepje lotgenoten en ik kwam daardoor ook in contact met een andere Namibieganger. Met een aantal wogen we de suggestie van Deutsche Bahn af. Uiteindelijk was de relatieve zekerheid (het blijft openbaar vervoer) doorslaggevend, ook al hield die in dat we een uur voor vertrek aan zouden komen en dat we nog een bus zouden moeten nemen naar de juiste terminal.

We kwamen net op tijd binnen hollen. De laatste bagageterminal stond op sluiten. Door dit allerlaatste moment effect werd de voorziene discussie ten aanzien van het toeristenvisum in Namibië ook hevig bekort. Normaal gesproken moet je kunnen aantonen met een retour of opvolgend ticket dat je het land ook weer verlaat. De door Cor gecomposeerde 'crewlist' deed echter gelukkig wonderen. Voor mijn alternatief, het ter plekke online boeken van een busticket vanuit Walvisbaai naar een plaatsje net over de grens, was ook geen tijd meer geweest.

Na het afgeven van de bagage hadden we nog een half uurtje dat ik heb gebruikt om de gevraagde GBP's te regelen en voor een half sigaartje.

Het was een prima vlucht naar Windhoek met veel beenruimte en een opvallend lekkere maaltijd en ontbijt. Na wat wachttijd vervolgens met een klein vliegtuigje naar Walvisbaai, over een prachtig ogende woestijn.

Nu voor de lunch in het Raftrestaurant. Op de weg er naar toe struikelde ik over de Flamingo's. Prachtig! Vanuit hier geweldig uitzicht op de baai. En op de aankomst van de Future die helaas nog niets van zich laat zien.

Mijn game burger komt eraan dus ik ga sluiten. Straks naar de jachtclub om te kijken of de havenmeester al wat heeft gehoord over de marifoon.

Foto's volgen als ik wat beter internet heb.

Wordt vervolgd.

Leg 0

Zojuist per trein vertrokken vanuit Geldermalsen. Na een weekend van afscheid nemen (vaar wel, behouden vaart, etc.) nu ook afscheid genomen van Aukje en op weg naar Frankfurt waar ik vanavond vertrek.

Van Cor en Dick ontving ik bericht dat ze wat later arriveren. Gisteren vertrokken ze uit Luderitz met harde wind en een bonkige zee. Voor dinsdagnacht heb ik dus maar een hotelletje geboekt nabij het oppik punt: de Walvis Bay Yacht Club.

En passant kreeg ik nog het verzoek naast de Old Amsterdam nog wat Britse ponden te regelen. Ik ga ervan uit dat dit nog lukt straks op het vliegveld.

Tot blogs

We gaan op reis en we nemen mee ..

 

Mijn zeilgarderobe bestaat uit materiaal afgestemd op het Nederlandse weer. Cor heeft volgens zijn site ook de nodige materialen op de boot. Het zeiljack kan thuis blijven. Volgens Cor de zeillaarzen en het reddingvest ook. Met het thuislaten van de zeillaarzen stem ik graag in, ze zijn onhandig om mee te nemen. Alleen over het vest twijfel ik. Cor heeft 150 N vesten aan boord en op volle zee voel ik me met mijn circa 95 kilo veiliger in een 275 vest. Zeker nadat ik van Dick, mijn mede crewlid vernam dat het 's-nachts op de Zuid Atlantische oceaan nog behoorlijk kan afkoelen en het dus ook verstandig is wat warmere kleding mee te nemen. Ik besluit een eigen 275N vest mee te nemen. Na een email correspondentie met de behulpzame mensen van de air namibia aviarep desk krijg ik ook toestemming de bijbehorende CO2 patronen mee te nemen.

 

Tijdens de wekelijkse sauna met mijn buurman Klaas verhaalt hij over de zeiltrip van zijn zoon met een kleine Colin Archer vanuit New York naar de Azoren. Hij kon deze reis thuis volgen omdat een van de bemanningsleden een satelliet tracker bij zich had. Wat google research leidt tot de ontdekking van het bestaan van een tracker genaamd SPOT Satellite Messenger. Een slim apparaat dat onafhankelijk van GSM bereik is en net als de Iridium telefoon via een satelliet communiceert. Je kunt er ook noodsignalen mee versturen. Voor de circa twee maanden van mijn reis is het echter een nogal kostbare aanschaf, temeer omdat naast de aanschafkosten je ook te maken hebt met jaarlijkse abonnementskosten.

 

Ik besluit daarom een marktplaats annonce te maken waarin ik degene die mij zijn SPOT gedurende mijn reis ter beschikking stelt aanbiedt bij te dragen in de abonnementskosten. Vijf minuten na plaatsing van de advertentie meldt Erik Snel uit Haren zich. Een enthousiaste zeiler die in juni 2015 een oversteek gaat maken. Het klikt en tegen betaling van 100€ bijdrage in het abonnement mag ik de SPOT op reis meenemen. Een prachtig voorbeeld van een winwin oplossing.