Bye Bye Barbados, hello Martinique

 

Circa twee uur later dan gepland verlaten we onze plek aan de kade. Natuurlijk niet zonder afmelding bij de immigratie en voor de bijeenkomst vanavond van het Goede Vrijdag Genootschap.

Gisteren verkenden we Bridgetown. Een behoorlijk stadje met een mooi strand. Alles is behoorlijk prijzig. Geen bezwaar kennelijk voor de opvarenden van de cruiseschepen die Barbados steeds een dag aandoen. De souvenirwinkeltjes doen goede zaken.

Barbados was een Britse kolonie maar is al geruime tijd onafhankelijk. Het eiland leeft van het toerisme en van de rumproductie. We zagen ook wat sigaren uit Barbados. Iedereen is netjes gekleed en zelfs de, volgens onze taxi-chauffeur mindere buurten zagen er vrolijk uit.
 


Het land heeft een common law rechtssysteem. Ons viel op de omvang van het gebouw van het Surpreme Court, dat qua grootte het gebouw van onze Hoge Raad naar de kroon steekt. Niet slecht voor een eiland iets groter dan Texel.
De binnenstad doet westers aan met enkele koloniale gebouwen. Alles maakt een tamelijk welvarende indruk. De prachtige stranden hier leveren kennelijk heel wat op.

 

We liggen aan de terminal voor de cruiseschepen. Dat is douaneterrein en dus kunnen we tax free inkopen. Voortdurend worden we aangesproken door werknemers van de terminal die ons geld willen geven om daarmee voor hen belastingvrije drank te kopen. Het versterkt het ver van huis gevoel.

 

 

Terwijl de plaats van het cruiseschip Maasdam langzaam wordt ingenomen door het even grote monster van de Silver Whisper maken wij los en vervolgen onze bestemming Fort de France op Martinique waar ik Aukje na ruim twee maanden weer zal zien. Ik zie er erg naar uit.

 

Midden op zee ontvang ik een sms. Verbaasd check ik mijn berichten. Het bericht is van KPN die mij welkom heet in het 500 mijl verdere Aruba .. Kennelijk een strooisignaal.

De dag maakt met het nuttigen van een appeltaart plaats voor de nacht.
De wind is oost zuid oost, en daardoor zodanig achterlijk dat we met deze golven een ongemakkelijke koers hebben en weinig knopen maken. Bij het wisselen van de wacht om vier uur word ik gewekt door Dick voor mijn laatste wacht dit sabbatical. We vieren het sober met een kopje thee en war dadels. We besluiten oostelijk van onze koerslijn te blijven zodat we voor het kanaal van Saint Lucia een gijp kunnen maken om daarna een wat meer comfortabele koers te kunnen volgen.

Overdag hebben we de kaarten bestudeerd en we weten waar de ondieptes schuilen, we zullen in ieder geval de noordoost punt van Martinique moeten mijden, een plek die volgens de kaart bezaaid is met wrakken. Ik kijk voortdurend uit naar het sectorlicht dat op deze punt is geplaatst.

Cor zijn wacht breekt aan. Om 4.45u zetten we samen de gijp in richting kanaal. Dat betekent op deze tweemaster tent afbreken, grootscho

ten binnenhalen, talies losmaken, koers zetten, en vervolgens talies omlopen en vastzetten. De genua laten we bak te loevert staan. En dat alles met slechts het deklicht op een woelige zee. Een project dat met reddingsvesten aan wordt uitgevoerd. Ik zet een puntje op de SPOT en drink een biertje. Over vier uur hopen we Martinique aan te kunnen lopen en ik ga nog even slapen.

Ik word wakker van vers gebakken brood en een mooie Cubaanse trova.

 

 

We genieten van een door Cor verzorgd vijfsterrenontbijt en Martinique tekent zich langzaam af als een rondborstig eiland. Er is geen betere manier om de dag te beginnen.

 

 

 

Langzaam naderen we Fort de France. Het plaatsje is gelegen aan een prachtige baai, waaraan ook het hotel ligt dat ik voor twee dagen met Aukje heb geboekt. De rest van de tijd hier zullen we vullen met tripjes in het binnenland en naar een of meerdere nabijgelegen eilanden.

Helaas is hier alleen een ankerplaats. En helaas geeft Cor zijn pilot van dit gebied enige tijd geleden weggegeven. We kriskrassen de baai op zoek naar een steiger. De SPOT zet ik even uit want die zal nu een verwarringwekkend beeld opleveren. Bovendien zal Michel Cobelens die trouw alle waypoints noteert er horendol van worden.

Uiteindelijk wordt het toch een ankerplaats. We kijken aan de wal wel of en waar we een voor onze lengte geschikte plek kunnen vinden. Wordt dus vervolgd.